عرش سبحان

پشتیبان ولایت تا شهادت  

روزهای آخر عملیات خیبر بود .پیرمرد صورت و دهانش مجروح  شده وافتاده بود .

حجم آتش دشمن به قدری وسیع بود کهکسی قادر به کمک نبود . همانجا در دام بعثی ها افتادیم .

پیرمرد تا مدتی نمیتوانست غذا بخورد . اما خیلی به  بچه ها روحیه می داد .با دیدن او فراموش  می کردیم که اسیر جنگیم .

صبح ها بعد از نماز می نشست ودعا می کرد . معنویتش خیلی بالا بود .یک روز عراقی ها ریختند داخل و همه رو زدند !

به پیرمرد گفتند :تو اینجا چه میخوانی ؟ گفت : دعا می کنم . گفتند : چه دعایی ؟ !

گفت ک به کوری چشم دشمنان به امام خمینی رهبر عزیزم دعا میکنم.

بعد آن جمله دیگر او را ندیدیم …………..

گویی به وصال معشوقش پر کشیده بود .